12. Przyjaciele

#OLIWIA#

Wiele mogę powiedzieć o swoim życiu, ale nie to, że jest nudne. Co to, to nie! W ostatnim czasie miałam totalne zawirowanie uczuciowe i emocjonalne. Od euforii po depresję, od miłości do nienawiść. Zaczynałam się w tym plątać, ale na szczęście miałam przy sobie Ricardo, który z anielską cierpliwością tłumaczył mi na czym polega życie.

Był moim przyjacielem, ale ja czułam do niego więcej. I chciałam więcej, jednak jemu też nie było łatwo. Po tym jak Julia okazała się być Stellą, nie miałam serca rozmawiać z nim na poważne tematy dotyczące naszej zażyłości. Chłopak powinien sobie wszystko poukładać. Starałam się mu pomóc, służąc poradą lub po prostu towarzystwem. Chyba mi się to udawało, ale pewności nie miałam. Ricardo nie poruszał tematu uczuć, którymi mnie darzy. Jestem kobietą, która lubi wiedzieć na czym stoi.

Postanowiłam zrobić niespodziankę Kace i kupić mu jakiś prezent. Nie było żadnej okazji, ale przyjaciele czasami dają sobie jakieś drobiazgi. Chciałam, aby wiedział i poczuł, że zawsze może na mnie liczyć – tak jak ja na niego.

Za cel obrałam sklep z ceramiką. Ostatnio zauważyłam, że stłukł mu się imbryk do herbaty, który bardzo lubił. Strasznie nad nim ubolewał, bo rzeczywiście był bardzo ładny, a w dodatku jego ulubiony. Także wydawało mi się, że będzie to bardzo trafny prezent.

Przechadzałam się między półkami w poszukiwaniu czegoś oryginalnego i podobnego do poprzedniego wzroku. Nie było to łatwe zadanie. Stary dzbanek Ricardo był oryginalny i znalezienie czegoś w tym samym stylu graniczyło z cudem. Jednak ja się łatwo nie poddawałam i postanowiłam szukać.

W zakupach przeszkodził mi znajomy głos, który usłyszałam za jedną z półek. Po chwili jednak zdałam sobie sprawę, że słyszę dwa znajome głosy. Pierwszy należał do Stelli, która rozmawiała z… Adamem?! Co moja była najlepsza przyjaciółka robi z moim byłym chłopakiem?! Podeszłam bliżej, aby ich podsłuchać, ale wówczas się pożegnali i zakończyli konwersację. Adam wyszedł ze sklepu, a Stella zagadała do ekspedientki o wytworne filiżanki.

- Oliwia? – Brunetka obejrzała się za siebie i zauważyła jak się jej przyglądam.

- Cześć, Stella.

- Co słychać? – Sprawiała wrażenie starej dobrej koleżanki, spotkanej po latach. Zachowywała się najnormalniej w świecie, jakby wszystko to co wydarzyło się niedawno, nie miało miejsca.

- Jakoś leci. A co u ciebie?

- Przygotowuję właśnie listę prezentów dla gości – odparła z uśmiechem. – Mam nadzieję, że ty i Ricardo macie się dobrze.

- Tak, tak. Bardzo dobrze. Słuchaj, Stella. Możesz mi powiedzieć o czym rozmawiałaś z Adamem? Widziałam go tutaj.

- Oh… Z Adamem…

- Nie wykręcaj się. Powiedz mi, proszę.

- Uważam, że sama powinnaś z nim porozmawiać. On… On nie jest taki zły jak ci się wydaje. Chłopakowi bardzo na tobie zależało i… Nie, sam powinien ci to powiedzieć. Skontaktuj się z nim.

- Ale po co? Między nami już wszystko skończone.

- Może dowiesz się czegoś ciekawego.

- Stella.

Dziewczyna pokręciła przecząco głową i udała, że zasuwa buzię na zamek, a klucz wyrzuca za siebie.

- Muszę lecieć. Miło było cię spotkać, Oliwko. Do zobaczenia!

- Na razie.

Słowa Stelli dały mi do myślenia. Czego jeszcze mogłam dowiedzieć się o Adamie. Zależało mu na mnie, tak jak mi na nim, ale wszystko zepsuł, nie mogąc się zdecydować na ślub. To mnie strasznie upokorzyło, bo poczułam się nic nie warta. Jak długo mogłam czekać na oświadczyny? Byłam romantyczką, marzącą o pięknym weselu i białej sukni. Wierzyłam w nieskończoną miłość oraz szczęśliwe zakończenia. Adam nie chciał mi dawać stabilizacji, miłości, nie dawał mi tego, czego pragnęłam. Decyzja mogła być tylko jedna, więc dlaczego mam teraz wracać do przeszłości?

Nie miałam do niego żalu. Z biegiem czasu zrozumiałam postępowania Adama. Mogłam się z nim przyjaźnić, jednak miłość już mi przeszła. Teraz darzyłam uczuciami kogoś innego. Ale bardzo ciekawiło mnie, co takiego może mieć do powiedzenia mój były.

Długo biłam się z myślami i bardzo się wahałam, ale wreszcie wykonałam telefon do Adama. Ricardo poradził mi, żebym się nie stresowała i denerwowała. Spokojna rozmowa może nam pomóc zrozumieć kilka spraw – przede wszystkim to, dlaczego tak źle między nami się układało. Pomyślałam, że to dobry pomysł. Nie chcę zaczynać nowego związku, mając niedokończone sprawy w poprzednim. Musiałam zamknąć rozdział pod tytułem „Adam” raz na zawsze.

- Oliwia? Tak się cieszę, że dzwonisz. Coś się stało?

- Nie, tak tylko dzwonię. Widziałam cię dzisiaj w sklepie razem ze Stellą.

- Oh…

- Ucięłam sobie z nią krótką pogawędkę. Mówiła, że masz mi coś do powiedzenia.

- Naprawdę? Tak ci powiedziała? Nie powinna.

- Możemy się spotkać? Bardzo mi na tym zależy.

- Oczywiście. Wpadniesz do mnie?

- Tak. Będę za godzinę.

- Czekam.

Czas stawić czoła przeszłości.

Stojąc przed wejściowymi drzwiami do mieszkania Adama, przypomniałam sobie wszystkie nasze wspólne chwile. I dziwne jest to, że nie pamiętałam tych złych. Przed oczami miałam powracające obrazy naszych wspólnych wypadów za miasto, koncertów na które mnie zabierał, spotkania z przyjaciółmi. Było nam ze sobą razem, jednak z czasem wychowywania dużego dziecka stało się dla mnie męczące.

- Witaj – powiedział, stając w drzwiach. – Wejdź.

Dom wyglądał nieco inaczej niż to zapamiętałam. Zazwyczaj panował w nim ogromny bałagan. Wszędzie leżały znoszone ciuchy, śmierdzące skarpetki, brudne naczynia. Pamiętam, że nie znosiłam tego miejsca, bo zawsze było nieprzyjemne i zaniedbane. Teraz, być może Adam się przygotował na moją wizytę, ale jak na mój gust w godzinę nie zdążyłby zrobić z tego mieszkania takiego cacka. Wszystko wyglądało bardzo schludnie i elegancko. Zdziwiłam się, bo Adam nie należał do czyściochów. Jednak coś do niego dotarło, więc się ucieszyłam.

- Co cię do mnie sprowadza?  - zapytał, wskazując mi miejsce na kanapie.

- Chciałam porozmawiać o naszym zakończonym związku.

- Ah tak… To może ja przyniosę coś do picia. Kawy?

- Poproszę.

Kiedy Adam zniknął w kuchni, podśpiewując sobie pod nosem bardzo znany obecnie przebój amerykańskiej piosenkarki. Uśmiechnęłam się do siebie, bo pamiętam, że zawsze tak robił o poranku, kiedy przygotowywał śniadanie.

Rozejrzałam się po salonie. W oczy rzucił mi się regał z książkami, na którym zawsze panował burdel. Obecne wszystkie książki były ułożone wielkością bądź autorami. I wtedy zauważyłam moją ulubioną książkę, której zapomniałam zabrać, wynosząc stąd swoje rzeczy. Sięgnęłam po nią, bo chciałam zabrać ją ze sobą. Nim się zorientowałam mu moich stóp wylądowała biała koperta. Wypadła spomiędzy kartek trzymanego przeze mnie przedmiotu.

Pośpiesznie ją podniosłam, ale jak odkładałam ją na półkę zauważyłam swoje nazwisko. Zdziwiło mnie to, dlatego bezpardonowo zajrzałam do środka.

To, co ukazało się moim oczom przeszło moje wszelkie wyobrażenia!

- O! – Do pokoju wszedł Adam z dwoma kubkami kawy. – Widzę, że już znalazłaś to o czym chciałem ci powiedzieć.

- Co to jest, Adam?

- Twój prezent urodzinowy. Chciałem ci to dać na imprezie urodzinowej, ale nie chciałaś, abym przyszedł.

- Ale… Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- A zmieniłoby to coś?

- Owszem!

Nie mogłam w to uwierzyć. Adam kupił dla nas dom!!!

Zrobił to specjalnie dla mnie. Nie był gotów na ślub, ale dom, wspólne mieszkanie, wspólne obowiązki były jego dowodem na to, że chce się zaangażować, że wiąże ze mną swoją przyszłość!!!

- Adam, ja…

- To już bez znaczenia – rzekł, odbierając ode mnie kopertę z aktem notarialnym. – Chyba że ty…

O nie!

Adam, Kaka, Kaka, Adam…

- Wciąż jesteś dla mnie ważna, Oliwko.

- Nie mów tak. To nie jest prawda.

- Owszem jest.

- Adam, ja…

- Tak, wiem. Wolisz jego. – Powiedział to z taką pogardą w głosie, że aż dreszcz przeszedł mnie po plecach. – Nie przejmuj się tym. Mam już kupca.

- Tak mi przykro, Adam. Wszystko zniszczyłam.

- Miałaś prawo się wkurzyć. Sądziłem, że zrobię ci niespodziankę, no ale… Wyszło jak wyszło. Nie będę ci stawać na drodze do szczęścia.

- Przepraszam.

- Spoko. Trochę się śpieszę, więc jakbyś mogła… – powiedział, otwierając mi drzwi frontowe.

Pokiwałam nieznacznie głową i ze łzami w oczach opuściłam mieszkanie Adama. 

__________

Nie ma tak dobrze. Namieszać trzeba - zwłaszcza przed końcem. 

To opowiadanie będzie miało 14 rozdziałów i może epilog, więc jeszcze 2-3 tygodnie i koniec. Ja tam się cieszę :)

A jeśli ktoś wyczekuje nowości na blogu "Śmiech dziecka", to zawiadamiam, że w piątek powinno się tam ukazać coś nowego :)