11. Konfrontacja

#RICARDO#

Od roku piszę pamiętnik. Bardzo mi pomogły te zwierzenia. I każdy mój wpis kierowany był do mojego Anioła Stróża, którym miała stać się moja ukochana Julia. Czułem się z tym dobrze, robiło mi się lżej na sercu, bo – chociaż wiedziałem, że to tylko moje urojenia – zdawało mi się, że w ten sposób z nią rozmawiam.

Lecz teraz, kiedy tak wiele się zmieniło, kiedy wszystko się skomplikowało, nie wiem już do kogo mam pisać. Bo przecież Julia żyje. Czy pisanie tego pamiętnika ma jeszcze jakikolwiek sens?

Kiedy zapisałem pierwsze zdania w tym zeszycie byłem zupełnie samotny, zagubiony, załamany i zdruzgotany, utraceniem kogoś bardzo ważnego. Nie miałem oddanego przyjaciela, któremu mógłbym powiedzieć wszystko to, co przelewałem na papier. Dzisiaj mam Oliwkę…

Z trzaskiem zamknąłem okładkę pamiętnika, bo usłyszałem jak Oliwia wychodzi spod prysznica. Cisnąłem zeszytem na półkę, między inne grube tomy książek. Mimo tego iż wiedziałem, że blondynka nie sięgnie po moją własność drugi raz, wolałem nie kusić losu. Schowałem go głęboko tak, że był niemalże niezauważalny.

- Jestem gotowa – powiedziała, rozplątując włosy, które związała do kąpieli. Miała na sobie moje ciuchy – szorty, które zdarzało mi się nosić na basenie, przydużą koszulę związała na brzuchu w supełek, aby wyglądać bardziej kobieco, a na stopy wsunęła trampki, które wczoraj dostała od Estebana.

- Świetnie. W takim razie jedźmy. Szkoda marnować czasu.

Przyznam, że bałem się jechać do mieszkania Oliwii. Rozmowa z Julią przyprawiała mnie o dreszcze, bo chciałem jej tyle powiedzieć, a nie wiedziałem od czego zacząć. Miałem tak wiele pytań, a jednocześnie bałem się je zadać. Ciekawiło mnie, co powie sama Julia, jak mi to wszystko wytłumaczy. Musiał to być jakiś poważny powód, skoro zdecydowała się wmówić mi, że zmarła przez ciężką chorobę.

Oliwia otworzyła drzwi kluczem, jednak było to zbędne, bo tuż za nimi stał jej współlokator Victor, który z impetem rzucił jej się na szyję.

- Oliwia! Matko kochana, tak się o ciebie martwiłem! Gdzie byłaś?

- U Ricardo – odparła, ukradkiem na mnie spoglądając. Przywitałem się z chłopakiem. Czułem się w jego towarzystwie dość niezręcznie. Wiem, że był odmiennej orientacji seksualnej i to chyba dlatego, bo bardzo dziwnie na mnie patrzył.

- Dlaczego nie odbierałaś telefonu, wariatko?!

- Rozładował się. Przepraszam cię, Victor.

- Nie rób mi tego nigdy więcej – powiedział ze śmiechem, szturchając ją w ramię.

- Jest Julia? – Wtrąciłem się w ich przyjacielską pogawędkę, bo już nie mogłem wytrzymać stania w progu. Victor posłał mi pytające spojrzenie i zaraz potem zrozumiałem swój błąd. – Jest Stella?

- Tak – odparł. – Właśnie! Możecie mi wytłumaczyć o co tutaj chodzi? Po twojej imprezie urodzinowej usłyszałem tyle plotek, że sam nie wiem w co wierzyć, a Stella milczy jak grób.

- Później ci to wytłumaczę, dobrze? Zostawisz nas teraz samych? – zapytała Oliwa.

- Idę do pracy, ale wieczorem nie wywiniesz mi się od przesłuchania. Jak możesz pozbawiać mnie tylu ciekawych informacji! Sądziłem, że jesteśmy przyjaciółmi – zaśmiał się, poczym dodał zniżonym głosem, tak abym nie usłyszał. – Ale ciacho.

- Później, Victor – powiedziała, całując go w policzek i czule żegnając, życząc miłego dnia. Przyłączyłem się do pozdrowień i z uśmiechem pomachałem mu na do widzenia.

Wchodząc w głąb mieszkania coraz bardziej czułem unoszący się w powietrzu zapach perfum Julii. Używała ich od lat i rozpoznałbym je nawet na krańcu świata.

Zastaliśmy ją w kuchni. Siedziała przy stole nad codzienną gazetą i kubkiem kawy. Kiedy tylko stanęliśmy w drzwiach uraczyła nas swoim spojrzeniem, w którym już zauważałem łzy. To co się wówczas ze mną działo bardzo trudno jest opisać. Z jednej strony pragnąłem pochwycić ją w swoje ramiona, przytulić, pocałować i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Z drugiej jednak miałem potworne wyrzuty, byłem zły i roztrzęsiony.

- Czekałam na ciebie – powiedziała, wstając od stołu.

Kiedy spojrzałem na jej zieloną, dopasowaną sukienkę i porównałem to z chłopięcym lookiem Oliwki, zaświtała mi w głowie pewna myśl. Jednak zaraz potem ją od siebie odrzuciłem, bowiem wygląd człowieka nigdy nie był dla mnie najważniejszy. Lubiłem elegancję i styl, bardziej pasowałbym do dawnej ukochanej, ale przecież nie mogę skreślić Hiszpanki tylko dlatego, że ubiera się inaczej niż ja.

Miałem potworny mętlik w głowie i sercu.

- Pogadajmy – dodała, rzucając znaczące spojrzenie Oliwii. – Na osobności.

Moja przyjaciółka już chciała jej odpyskować, palnąć jakieś palące i zadające ból słowa, jednak skarciłem ją mocnym uściskiem ręki i poprosiłem, aby zostawiła mnie sam na sam z Julią.

- Spakuję swoje rzeczy. Jakby co, to jestem w pokoju – rzekła i wyszła z kuchni.

Zająłem miejsce przy stole. Nerwowo bawiłem się spoconymi pacami i szukałem rzeczy, na której mógłbym skupić swój wzrok. Wiedziałem, że jeśli zbyt długo będę patrzeć w oczy Julii, to rozpłaczę się jak małe dziecko, które zdarło sobie skórę z kolana.

- Chciałabym ci wszystko wytłumaczyć, ale to skomplikowane – powiedziała w końcu. – Obawiam się, że mnie nie zrozumiesz.

- Wiesz… Chyba nawet nie chcę tego rozumieć. Bardzo mnie skrzywdziłaś, Julio. Chcę tylko wiedzieć dlaczego.

- Byłam z tobą bardzo szczęśliwa, Ricky. Ale wpadłam w poważne kłopoty i musiałam uciekać z Włoch.

- Co to znaczy?

- Nie wiesz o mnie wszystkiego, Ricardo. Moja przeszłość jest ciemna i mglista.

- Do rzeczy, Julio – zirytowałem się.

- Okay, namieszałam i naraziłam się włoskiej mafii narkotykowej. Zadawałam się z niewłaściwymi ludźmi, a potem zrobiłam bardzo głupią rzecz i wszystko się posypało.

- Co zrobiłaś?

- Miałam dość tego bagna. Chciałam się z niego wydostać, dlatego zaczęłam kablować policji. Gangsterzy zaczęli się łapać we wszystkim, jednak darzyli mnie dużym zaufaniem, bo do tej pory nigdy ich nie wystawiłam. Sprzedaż prochów szła mi nadzwyczaj dobrze i byłam dla nich cennym nabytkiem. Kiedy zaczęli coś podejrzewać kazali mi uważać na siebie, na ojca, ale i na ciebie. Za bardzo cię kochałam, aby pozwolić im zrobić ci krzywdę.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Policja kazała mi trzymać język za zębami. Miałam być głównym świadkiem w rozprawie, ale ja nie chciałam. Przekazałam im wszystkie dane, kryjówki, klientów… Ale nie chciałam mieć z tym nic wspólnego. Dlatego poradzono mi, abym wyjechała i zmieniła tożsamość.

- A twój ojciec?

- O wszystkim wiedział, ale nie mógł ze mną wyjechać, bo te typy by nas namierzyły. Nie rozmawiałam z nim od roku, bo boję się, że jego telefon jest na podsłuchu. Bardzo się o niego boję, jednak policja twierdzi, że nic mu nie jest i radzi sobie świetnie. Ma nawet przyjaciółkę.

- Wspaniale, Julio. Ale co ze mną? Dlaczego mi to zrobiłaś?

- Jakbym ci powiedziała, byłbyś w ogromnym niebezpieczeństwie. Musiałam cię chronić. Moja śmierć była najlepszym rozwiązaniem. Wiedziałam, że cię zranię, i bardzo cię za to przepraszam. Nie mogłam inaczej postąpić.

- Mógłbym ci pomóc.

- Nie, Ricky. Z tej sytuacji nie było lepszego wyjścia. Jakbyś ze mną wyjechał to od razu by mnie znaleźli. To cwane typy spod ciemnej gwiazdy. Przepraszam za to całe zamieszanie. Nawet nie wiesz jak mi przykro. I nawet nie będę cię prosić o przebaczenie, bo wiem, że na nie nie zasługuję.

- Czy ty mnie nadal kochasz, Julio? Nasze życie może wyglądać inaczej, ale mimo wszystko…

- Nie, Ricky. Kocham cię całym sercem, zawsze cię kochałam, ale nie mogę być z tobą. To już nie to samo. Ja jestem innym człowiekiem; mam nowy życiorys, nowe problemy. Nie jestem już Julią. Nazywam się Stella, a ty nie kochasz Stelli, tylko Julkę.

- Ale…

- A poza tym jestem związana z kimś innym. Kocham Rafaela równie mocno co ciebie. Jesteśmy zaręczeni i niebawem bierzemy ślub. Złamałam już jedno życie człowiekowi, którego kocham i nie mam zamiaru robić tego samego drugiemu. Nawarzyłam sobie piwa, teraz je piję, dlatego nie mogę do ciebie wrócić, Ricardo.

Patrzyłem na nią szeroko otwartymi oczami. Mówiła, że nie jest tą samą osobą, ale jej zachowanie przeczyło tej tezie. Julia zawsze była odpowiedzialna za swoje czyny i za swoich najbliższych. Kochała ich i dbała o nich najlepiej jak potrafiła. I – choć może to być dziwne – rozumiałem jej postępowanie.

- Wiesz, Ricky. Wydaje mi się, że w twoim życiu również coś się zmieniło. Pojawiła się dziewczyna, która równie mocno zakręciła twoim światem, co ja. W inny sposób, ale zrobiła to, uwierz mi. Mam nadzieję, że prędko to zrozumiesz i nie dasz jej odejść – dodała, pokrzepiająco.

Przyszedłem tutaj z mieszanymi uczuciami, a kiedy jest po wszystkim zrozumiałem, że Julia… Że Stella robiła wszystko dla mojego dobra. Wciąż jej na mnie zależało – nie jak ja kochanku, ale jak na przyjacielu na pewno.

Spojrzałem na Oliwkę, która pojawiła się w drzwiach z walizką pełną ciuchów i kosmetyków.

- Gotowy? – zapytała, chcąc już opuścić to miejsce.

- Ciebie też przepraszam, Oliwio. – Stella poderwała się z miejsca i podeszła do przyjaciółki. – W gruncie rzeczy cię nie okłamałam, bo to teraz jest moje życie. Nie znałaś Julii, znałaś tylko Stellę. Nasza przyjaźń wiele dla mnie znaczyła i mam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczysz.

Nagle usłyszeliśmy dźwięk klaksonu.

- To Rafael. Nie musisz się wyprowadzać. Wczoraj zabrałam wszystkie swoje rzeczy. Zamieszkam z narzeczonym. Uważajcie na siebie – powiedziała smutno i ze skruszoną miną opuściła mieszkanie. 

__________

Powoli będziemy zmierzać ku końcowi. Nie mam kolejnych rozdziałów, ale na wtorek powinnam coś naskrobać. Nie wiem ile do końca... Może dwa, może trzy. Zobaczymy :)