13. Zawód miłosny

#RICARDO#

MIESIĄC PÓŹNIEJ

Wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Nowy rok, 2010, który się właśnie zaczął miał zwiastować początek czegoś lepszego. W końcu wszystkie moje problemy zostały rozwiązane.

Początki znajomości ze Stellą były trudne. Miałem do niej potworny żal, ale po kilku tygodniach zdałem sobie sprawę, że Julia – poza tym, że była moją ukochaną – była także moją najlepszą przyjaciółką. Uznałem, że na pewno nie zmieniła się aż tak bardzo, dlatego postanowiłem odnowić naszą znajomość. Okazało się to dobrym posunięciem. Znaleźliśmy wspólny język, znów nadawaliśmy na tych samych falach. Wciąż czułem do niej głębsze uczucia, które odnowiły się, kiedy poznałem prawdę, ale nie powiedziałem jej o tym. Nie chciałem niszczyć jej związku z Rafaelem. Poznałem tego faceta. Był w porządku i pasował do Stelli.

Siedziałem na ławce przed Valdebebas i czekałem na Xabiego. Obiecał, że pojedzie ze mną na zakupy. Potrzebowałem nowego garnituru, a Alonso zawsze słynął z nienagannego i klasycznego wizerunku. W wyborze miała nam pomóc jego żona, Nagore – kobieta niezwykle elegancka. Cieszyłem się na wspólne południe i postanowiłem zaprosić później małżonków na obiad.

- Cześć, Ricky! – Usłyszałem głos Oliwki. Szła w moją stronę z aparatem przewieszonym przez ramię. – Co słychać?

Od jakiegoś czasu nasze relacje się pogorszyły, a ja nie wiedziałem, dlaczego. Spotykaliśmy się, ale nie było w tym już tej fajnej energii, która nam towarzyszyła. Nadal się przyjaźniliśmy, Oliwka była dla mnie wielkim oparciem w ciężkich chwilach, ale czułem, że nie jest tak jak wcześniej. Pragnąłem to naprawić.

- W porządku.

- Co tu robisz? – zapytała, siadając obok mnie.

- Czekam na Xabiego. Jedziemy razem do centrum na zakupy.

- Uu… Męski wypad – zaśmiała się. – Widziałam się ze Stellą. Mówiła, że macie dobry kontakt.

- Tak. Znasz mnie, nie lubię się dąsać ani mieć wrogów. Postanowiłem naprawić nasze relacje.

- Bardzo mądrze, Ricardo. Cieszę się, że jesteś taki dojrzały.

- Ja też – odparłem z nieśmiałym uśmiechem. Przez chwilę panowała cisza. Obydwoje napawaliśmy się piękną, styczniową pogodą, jednak miałem plan, który chciałem zrealizować. Trochę się bałem, ale zaryzykowałem. – Mam tutaj coś. – Sięgnąłem do swojej torby treningowej i wyciągnąłem z bocznej kieszeni kolorową kopertę. – Dostałem podwójne zaproszenie na ślub Stelli i Rafaela. Pomyślałem, że może zechciałabyś mi towarzyszyć, co?

- Oh, Ricky…

Oliwka uśmiechnęła się, ale nie spojrzała mi w oczy. Spuściła głowę i nerwowo bawiła się palcami. Jej zachowanie było dziwne, bo przecież to nie były oświadczyny. Nie miała powodów do zdenerwowania. To było proste pytanie. Wciąż się przyjaźniliśmy, więc mogła się spodziewać, że jej to zaproponuję. W końcu nie miałem w Madrycie więcej przyjaciół.

- Wiesz, Ricky… Od jakiegoś czasu spotykam się z kimś.

- O!

- Przepraszam, że ci nie powiedziałam, ale to bardzo delikatna sprawa i nie chciałam zapeszać.

- Nic się nie stało. Nie musisz mi się spowiadać – rzekłem, chociaż w głębi duszy czułem żal. Ja jej opowiadałem o wszystkim co się wokół mnie działo, a ona skrywała tajemnice.

- Wróciłam do Adama.

- Naprawdę?

- Tak. To bardzo długa historia. Kiedyś ci ją opowiem, ale teraz się śpieszę – powiedziała, a do naszych uszu dotarł klakson samochodu. Oliwka spojrzała na parking i pomachała do chłopaka, który wysiadał z czerwonego auta. – To Adam. Muszę lecieć. Dzięki za zaproszenie, ale na ślub Stelli idę z nim. Udanych zakupów. Pa! – Pocałowała mnie niedbale w policzek i pobiegła w stronę wysokiego bruneta. Rzuciła mu się na szyję z dzikim śmiechem, poczym wsiadła do jego samochodu i odjechała w nieznanym mi kierunku.

I tak oto moje serce po raz kolejny zostało złamane…

- Jestem! Sorry, ale trener mnie jeszcze zatrzymał na moment. Ej, Rocky, a co ty masz taką minę jak zbity pies?

- Eh, Xabi… Przeszła mi ochota na zakupy.

- Co się stało?

- Opowiem ci po drodze.

Wsiedliśmy do samochodu Hiszpana i pojechaliśmy do centrum Madrytu. Powiedziałem o wszystkim przyjacielowi. Doskonale mnie rozumiał i opowiedział mi historię ze swojego życia, kiedy to zabiegał o Nagore, a ona miała innego chłopaka. Na jakiś czas dał sobie spokój, ale kiedy tylko usłyszał, że Nagore znów jest singielką, spróbował swoich sił ponowie i tym razem się udało.

- Może z tobą będzie podobnie – powiedział pokrzepiająco.

- Nie wiem, czy mam ochotę na to wszystko. Oliwia wydawała się być szczęśliwa z Adamem.

- Kobiety są skomplikowane. Twoje życie jest pełne zwrotów akcji.

- Tylko kiedy będzie taki zwrot, który przyniesie mi coś dobrego?

- Może już niedługo – powiedział z tajemniczym uśmiechem.

Dojeżdżaliśmy już na miejsce, a z dala widać było Nagore stojącą przy wejściu do sklepu z garniturami. Jej ciężarny brzuszek był już bardzo duży. Xabi powiedział, że rozwiązanie zaplanowane jest za dwa tygodnie. Nie mogłem się doczekać, kiedy jego córeczka przyjdzie na świat, bo miesiąc temu zauważyłem w sklepie przepiękne ciuszki dla maluszka i bardzo chciałem je kupić dla przyjaciela i jego rodziny.

Obok Nagore stała podobna do niej, równie wysoka i zgrabna brunetka. Spojrzałem na Xabiego.

- To moja szwagierka, Bella.

- A co tutaj robi?

- Nie wiem. Pewnie wcześniej Nagore się z nią umówiła i postanowiły przyjść razem. Masz coś przeciwko?

Spojrzałem na niego. Z grzeczności zaprzeczyłem, ale miałem nadzieję na miły dzień w gronie znajomych.

- Witaj, Nagore – przywitałem się z żoną przyjaciela i uściskałem ją przyjaźnie.

- Cześć, Ricardo. Miło cię znów widzieć. To moja siostra, Bella.

- Dzień dobry, bardzo mi miło.

- Mi również – odparła.

- Słyszałam, że polujesz na garnitur.

- Tak, Nogore. To na ślub znajomej.

- No to ruszajmy. Bella zawodowo zajmuje się ubieraniem ludzi, więc na pewno ci pomoże.

- O, naprawdę? Fachowa porada na pewno się przyda. W podzięce za poświęcony czas i zaangażowanie zapraszam was wszystkim później na obiad. Ciebie również, Bello.

- Będzie mi bardzo miło, dziękuję.

Dzień nie okazał się taki zły. Co prawda kiepsko się zaczął, bo rozmowa z Oliwią powaliła mnie na łopatki, ale później było całkiem nieźle. Na zakupach mieliśmy niezły ubaw, bo razem z Xabim zamiast skupić się na klasycznych krojach garniturów, wyszukiwaliśmy te najdziwniejsze i najbardziej kolorowe. Dziewczynom opadały ręce, kiedy przynosiliśmy kolejne różowe bądź zielone koszule, a my nie mogliśmy przestać się śmiać. Po raz pierwszy od dawna czułem się tak beztrosko i na luzie. Nie wiem, co na mnie tak wpłynęło, ale podobało mi się.

Po zakupach pojechaliśmy do restauracji, aby zjeść coś pysznego. I dopiero siedząc przy kwadratowym stole, stłumionym przez przygaszone światło, dostrzegłem jak urodziwą kobietą jest Bella. Była bardzo podoba do swojej siostry; obydwie miały migdałowe oczy, wyraziste kości policzkowe i oliwkową skórę. A poza tym była bardzo interesująca, bo miała nietypową pracę, pasjonowała się poezją oraz kochała podróże. Znała przeróżne kultury tego świata, opowiadała wiele ciekawostek. Miała uroczy, melodyjny śmiech i za każdym razem, kiedy śmiałem się jej żartów, delikatnie dotykała mojego przedramienia. Był to jej naturalny odruch i prawdopodobnie nie zdawała sobie z tego sprawy, ale dla mnie było to niezwykle zaskakujące, i podobało mi się.

Trochę dziwnie to zabrzmi, ale cóż… Niech i tak będzie…

Drogi Pamiętniku… (A nie mówiłem?)

Piszę do Ciebie po raz ostatni. Dlaczego? Chyba już Cię nie potrzebuję. Bardzo wiele Ci zawdzięczam, bo zbierałeś wszystkie moje myśli od „śmierci” Julii. Teraz już poradziłem sobie z tym problemem, bo Julia żyje. Zresztą czuję, że nawet jakby tak nie było, to i tak w końcu przyszłaby pora naszego rozstania.

Madryt miał być lekarstwem i tak też się stało. Poznałem Oliwkę, Xabiego, Nagore. Ta trójka była dla mnie najważniejsza w pierwszym półroczu pobytu w Hiszpanii. Dzięki nim poznałem lepiej miasto, ale także samego siebie.

Jestem teraz innym człowiekiem. Nie mam już problemów, wszystko się układa. Wreszcie mogę cieszyć się życiem, słońcem, piłką nożną. Skupiam się na karierze i nieźle mi to idzie. Czuję, że jestem tutaj potrzeby, także wyjazd do Hiszpanii uważam za najlepszy pomysł mojego życia na jaki mogłem kiedykolwiek wpaść.

Dziwnie się to życie ułożyło, ale cóż… Przynajmniej się coś dzieje i nie jest nudno. Wszystkie negatywne i pozytywne uczucia, które mnie spotykały, tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że człowiek jest w stanie bardzo wiele znieść. Jestem silny, a tego nikt mi nie odbierze.

Dziękuję Ci za wszystko. Na pewno będę wracać do swoich notatek, kiedy najdzie mnie chwila zwątpienia. Pomyślę wówczas, że niegdyś miałem gorzej i powinienem się cieszyć tym co mam. A mam bardzo wiele, bo na horyzoncie pojawiła się pewna piękna brunetka…

Nie zapeszam.

Żegnaj, druhu!

__________

To jeszcze nie koniec, ale jesteśmy blisko :)