08. Impreza urodzinowa

#OLIWIA#

Obudziłam się wcześnie rano, nie mogąc wytrzymać ekscytacji. Bo to moje urodziny! Fakt, że się starzałam nie bardzo mnie cieszył, ale to moje święto i spodziewałam się wielu niespodzianek.

Po pierwsze oświadczyny! Wczorajszy wieczór spędziłam w przytulnej restauracji w towarzystwie Adama. Postarał się i przygotował dla mnie romantyczną kolację. Było tak miło, a on sam zachowywał się tak cudownie, tak wspaniale, że od razu przypomniał mi się powód dla którego się w nim zakochałam. Po posiłku poszliśmy na krótki spacer w świetle księżyca, doszliśmy do mojego domu, a resztę nocy spędziliśmy w miłosnym uścisku na nowo poznając swoje ciała i ciesząc się swoimi pocałunkami.

Przewróciłam się na bok i ujrzałam spokojną twarz Adama. Pogłaskałam go po policzku, nie mogąc się doczekać jego pobudki. Zastanawiałam się gdzie schował pierścionek – jaki wybrał, ile zapłacił, kto mu pomagał wybierać… Byłam taka podekscytowana!

- Dzień dobry – powiedziałam, kiedy Adam otworzył oczy. Uśmiechnął się do mnie lekko, wydobywając z siebie cichy pomruk świadczący o niewyspaniu. – Przepraszam, że cię budzę, ale musimy wstawać. Jest już późno, a poza tym muszę się przygotować.

- Do czego?

- Stella urządza mi przyjęcie niespodziankę. Myśli, że o tym nie wiem. Chyba powinnam poćwiczyć zaskoczoną minę.

Chyba nie tylko dlatego powinnam ją poćwiczyć. Oświadczyn także nie powinnam się spodziewać.

- Aaa… Racja, racja, coś o tym słyszałem.

- Będziesz?

- No jasne! Wszystkiego najlepszego, kochanie – powiedział, całując mnie w usta. Pocałunek był bardzo krótki, ale nie chciałam wdawać się w dłuższe czułości. Nie miałam najświeższego oddechu, a poza tym czekałam na ten wymarzony srebrny krążek, który ukryty był gdzieś tutaj. – Mam coś dla ciebie…

No nareszcie! – miałam ochotę wykrzyczeć na głos, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam i jedynie klasnęłam w dłonie. Kurczę, tylko czy ja chcę, aby mój facet oświadczył mi się w sypialni, w brudnej pościeli, z nieświeżym oddechem… To mało romantyczne. A niech to, nieważne! Najważniejsze są uczucia.

- Proszę – powiedział, wręczając mi białą kopertę. – Sto lat!

Z niemałym zdenerwowaniem zajrzałam do środka. To zdecydowanie nie wyglądało jak pierścionek. Łudziłam się, że w kopercie znajdę zaproszenie na obiad do restauracji, w której usłyszę magiczne słowa: „Oliwio, czy zostaniesz moją żoną?”, ale Adam nie byłby sobą, gdyby nie pokrzyżował wszystkich moich planów.

- Bilet na koncert?

- To wielki powrót na scenę Gonzalo Morintesa. Pamiętasz jak bardzo go lubiłaś? Pomyślałem, że cię to ucieszy.

- Owszem, ale… Adam, a gdzie mój pierścionek?

- Ah tak… – westchnął, wzruszając ramionami. – Pierścionek… Oliwko, kocham cię. Jesteś najwspanialsza na świecie, ale… Nie chcę jeszcze się żenić.

- Nie chcesz? Sądziłam, że coś dla ciebie znaczę.

- Znaczysz, jesteś najważniejsza na świecie. Chciałem ci dać coś wspaniałego i sądziłem, że bilet taki właśnie będzie. Nie było łatwo mi go zdobyć.

- Nie masz w sobie za grosz odpowiedzialności! – burknęłam, wstając z łóżka. – Myślałeś, że jakiś głupi bilet na koncert zastąpi mi ślub?! Nie wydaje mi się – warknęłam i przedarłam kopertę z prezentem na pół. – Tyle dla mnie znaczy twój koncert! Założę się, że nawet za niego nie zapłaciłeś. Przyznaj się, pracujesz przy budowie sceny tego koncertu, prawda?

- No… Tak, ale…

- Widzisz! Nic dla ciebie nie znaczę! Nawet nie kupiłeś mi prezentu na durne urodziny!

- Oliwia, pogadajmy…

- Nie będę z tobą gadać. Pamiętasz co ci powiedziałam? Albo ślub albo to koniec. Sam wybrałeś – rzekłam i wyszłam z pokoju.

Trudno mi opisać, co wówczas czułam. Nie chciałam nikogo widzieć na oczy, a najbardziej oczywiście Adama. Nie mogłam być z kimś, kto nie traktował mnie poważnie. Zależy mi na ślubie, szczęśliwej rodzinie, dzieciach… Sądziłam, że znalazłam mężczyznę, który mi to wszystko zapewni, ale on nie widzi nic poza swoją pracą i kumplami! Co za dzieciuch!

- Ej, ej, ej! Ślicznotko! – krzyknął Victor, kiedy niechcący trąciłam go barkiem na przedpokoju. – Złość piękności szkodzi, a solenizantka nie powinna źle wyglądać w dniu jej święta. Happy Birthday!!! – Chłopak rzucił mi się na szyję i wyściskał za wszystkie czasy. – Ale ten czas leci, co?

- Nie denerwuj mnie, Victor.

- Hej, a co ci jest? Co ten przystojniak ci zrobił? – zapytał, spoglądając w stronę drzwi od mojej sypialni.

- Zniszczył mi życie, ot co! Jak możesz usunąć tą zarazę z mojego pokoju, to będę ci bardzo wdzięczna. Mam dzisiaj kupę roboty!

- Niedobrze, kochanieńka.

- Proszę cię, zrób wszystko, aby ten dzień nie zakończył się ze szkodą w ludziach i wyproś Adama z mieszkania. Potrzebuję teraz trochę spokoju.

- Twoje życzenie jest dla Victoria rozkazem – odparł, salutując.

Na szczęście kiedy wyszłam z łazienki, ubrana w dżinsy i koszulkę, Adama już nie było w moim mieszkaniu. Jeszcze do mnie nie docierał ból ani rozpacz, bo nie miałam czasu na użalanie się nad sobą. Pełna werwy i zapału pojechałam do ośrodka treningowego Realu Madryt, aby zrobić zdjęcia piłkarzom podczas ćwiczeń. Mimo iż miałam urodziny, to nie chciałam przegapić dnia roboczego. Za bardzo kochałam fotografię i tych chłopaków, aby odmówić sobie któreś z tych rzeczy.

- Oto i ona! – powitał mnie Marcelo, ściskając tak mocno, że niemalże oczy wypadły mi z orbit. – Sto lat, sto lat!!!

- Dzięki, Macelo, ale puść mnie już, bo chcę dożyć imprezy.

- Imprezy? Jakiej imprezy? – wtrącił się Ramos.

- Oh, przestańcie! Dobrze wiem, że Stella szykuje mi przyjęcie. Nie musicie przede mną niczego ukrywać.

- Nie wiemy o czym mówisz – rzucił ktoś z tyłu i piłkarze, jak jeden mąż, rozeszli się, rozpraszając zrobiony przez siebie sztuczny tłum. Ostał się tylko jeden – Ricardo Kaka.

- Cześć – powiedział łagodnie, uśmiechając się. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

- Dziękuję, Ricky.

- W szatni mam dla ciebie prezent. Zaczekasz na mnie?

- Prezent? Nie trzeba.  

- Tak, tak, wiem… Ale mimo wszystko. Daj mi minutkę.

Czekałam na Brazylijczyka pod wjazdem do ośrodka. Po kilku minutach pojawił się z kolorową torebką urodzinową, którą mi wręczył, ponownie składając życzenia. Cóż… Być może nie jest to to samo co pierścionek zaręczynowy, ale srebrna bransoletka też jest niczego sobie.

- Dziękuję. Jest piękna.

- Cieszę się, że ci się podoba.

- Przepraszam cię, ale muszę już lecieć – powiedziałam po krótkiej chwili ciszy. – Widzimy się wieczorem? Na imprezie?

- Yy…

- Tylko mi nie mów, że nie możesz się bawić, bo wciąż myślisz o Julii.

- Nie w tym rzecz. Ja po prostu… No, nie dostałem zaproszenia.

- Poważnie? Ludzie, jaka ta Stella jest durna! Ja cię zapraszam, oczywiście, że tak! Nie wyobrażam sobie moich urodzin bez ciebie – powiedziałam, głaszcząc go po ramieniu. – Chłopaki na pewno znają szczegóły odnośnie miejsca i godziny, ja niestety tego jeszcze nie wiem. Proszę cię, przyjdź. Dobrze?

- Skoro nalegasz.

- To do zobaczenia – rzuciłam, całując go przelotnie w policzek i pognałam do domu przygotować się na wielką imprezę.

Lekko się denerwowałam, ale nie za bardzo. Po prostu nie wiedziałam czego się spodziewać, a znając Stellę i Victoria – spodziewać się mogłam wszystkiego. Dosłownie! Dlatego też ostrożnie weszłam do ciemnego klubu, w którym umówiłam się z moją przyjaciółką. Wokół panowała głucha cisza i dopiero kiedy stanęłam na środku klubu, zza kotar, krzeseł, spod stołów i tym podobnych rzeczy, wyskoczyli wszyscy zaproszeni goście, krzycząc: NIESPODZIANKA!

Klub był jasny i elegancki, stoły były zastawione ładną zastawą, w kącie stała kupka z moimi prezentami, na podeście przygrywał DJ, a u jego stóp znajdował się ogromny parkiet, który w mig zapełnił się tańczącymi ludźmi. Przechadzałam się po sali, zagadywałam do znajomych, dziękowałam za prezenty i starałam się świetnie bawić, jednak było mi ciężko, bo sądziłam, że całą dzisiejszą noc przetańczę z moim nowym narzeczonym.

Przekonałam się, że życie to nie bajka.

- Ricky! – Zauważyłam piłkarza siedzącego przy barze i pijącego Colę. – Cieszę się, że przyszedłeś. Jak ci się podoba impreza?

- Cudowna, naprawdę. Sam bym lepiej tego nie zorganizował. Zdolna bestia ta twoja przyjaciółka.

- Poznałeś już Stellę i Victora?

- Nie, nie miałem okazji.

- Okay, a więc… Victor to ten chłopak, który właśnie śpiewa dla mnie „Happy Birthday” na scenie i udaje, że jest Marylin Monrose – zaśmiałam się, machając do przyjaciela i posyłając mu niewidzialnego całusa. – Nie przejmuj się, to gej – dodałam pośpiesznie.

- Fajnie – odarł, lekko zmieszany.

– A Stella… Stella jest tam. Chodźmy.

Złapałam Ricardo za rękę i pognałam ku brunetce.

- Stella… – Położyłam dłoń na ramieniu dziewczyny. Odwróciła się w naszą stronę z szerokim uśmiechem, jednak kiedy tylko ujrzała kto stoi za mną, mina jej znacznie zrzedła. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu, a w oczach zauważałam krople łez. Zdziwiło mnie to, bo Kaka wyglądał identycznie. – Poznajcie się… To…

- Ricardo – rzekła, łamiącym się szeptem Stella.

- To wy się znacie?

- Julia?

Że co proszę?! 

__________

Namieszałam :)