02. Zaręczyny przyjaciółki

#OLIWIA#

Siedziałam na kamiennych schodach prowadzących do mojego domu i bawiłam się swoim aparatem. Przeglądałam zdjęcia, które zrobiłam podczas dzisiejszego treningu i byłam z nich bardzo zadowolona. Po raz kolejny wykonałam świetną robotę. Sądzę, że szef będzie ze mnie dumny. Miałam już wprawę w robieniu zdjęć sportowcom. Kiedyś specjalizowałam się w kolarstwie, lecz po jakimś czasie przerzuciłam się na piłkę nożną, która w Hiszpanii jest bardziej popularna.

Rozejrzałam się po ulicy w poszukiwaniu znajomych twarzy. Mieszkałam z dwoma współlokatorami: włoską recepcjonistką, Stellą, oraz jej przyjacielem, który z czasem stał się i moim powiernikiem tajemnic, hiszpańskim homoseksualistą, Victorem. Jak na złość zapomniałam kluczy, a ich nie było w domu!

Minęło trochę czasu zanim uświadomiłam sobie, że bezczynnie siedzenie nie daje porządnych skutków. Zebrałam sobie rzeczy i poszłam do pobliskiej kawiarenki, aby napić się kawy i pobawić laptopem. Nic tak nie kradnie czasu jak komputer.

Przeszukując wszechwiedzący Internet natknęłam się na bardzo ciekawą informacją. Dobrze wiedziałam o transferze Kaki z Milanu do Madrytu, ale nie spodziewałam się aż takich rewelacji:

Brazylijczyk opuszcza Włochy. Oficjalna wersja brzmi, że chce zebrać nowe doświadczenie, zmienić otoczenie, aby poznać nową ligę, współpracować z najlepszymi piłkarzami świata, w tym Cristiano Ronaldo. Jednak czy ktoś zastanawiał się, czy to aby nie ucieczka? Nie od dziś wiadomo, że Ricardo przeżył tragedię. Ponad rok temu utracił ukochaną i niektórzy twierdzą, że do tej pory nie uporał się z tą stratą. Być może Madryt okaże się lekiem na depresję i przygnębienie. Jedno jest pewne: Kaka nie jest tym samym zawodnikiem, co jeszcze kilka miesięcy temu. Całe Włochy trzymają za niego kciuki, bo wierzą w wielki powrót cracka.

- A więc to takie buty – powiedziałam, zwracając na siebie uwagę mężczyzny siedzącego obok. Spojrzał na mnie pytająco, a ja odpowiedziałam mu, z rozbrajającym uśmiechem. – Przepraszam, mówię do siebie.

Bardzo zaciekawił mnie ten artykuł. Zazwyczaj nie interesuje mnie życie prywatne piłkarzy. Skupiam się na swojej pracy, a zawodnicy są dla mnie tylko obiektami, które muszę fotografować. Jednak historia Ricardo wydała mi się niezwykle wzruszająca. Stracił ukochaną. To normalne, że chce zapomnieć i próbuje wszystkiego, co ma mu w tym pomóc. Czyżby Madryt miał być tym czynnikiem znieczulającym?

Sama chciałabym się odciąć od miejsc, które mnie przygnębiają i przypominają o tragicznych momentach mojego życia.

Zamyśliłam się. Zaczęłam przypominać sobie pracę z Ricardo. Był swobodny i nieobecny jednocześnie, ale dopiero teraz zaczęłam łączyć to z potwornym smutkiem, który wciąż w nim siedział. Sądziłam, że to stres przed nowym klubem, kolegami, niepewność adaptacji, a tymczasem targały nim zupełnie inne uczucia. To smutne.

Wyjęłam telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam wiadomość od Stelli.

Mogę wracać.

Pośpiesznie zebrałam swoje rzeczy i wolnym spacerkiem poszłam do domu.

- Co u was? – zapytałam, siadając przy stole.

Stella położyła na stole miskę pełną długiego makaronu oraz jeszcze wrzący garnek z czerwonym sosem. Jako rodowita Włoszka specjalizowała się we włoskich potrawach, które serwowała nam od czasu do czasu.

- Spotkałem dzisiaj kobietę, która chciała, abym zrobił jej fryzurę w stylu Beyonce – powiedział Victor. – Wszystko byłoby pięknie, przecież całkiem zdolny ze mnie fryzjer, ale ona miała króciutkie włosy! – zaśmiał się.

- I co zrobiłeś?

- Namówiłem ją, aby jednak wybrała sobie inną idolkę. Postawiłem na dawną Halle Berry i wyglądała rewelacyjnie! A co u was? Oliwka, ty chyba miałaś mieć sesję z tym nowym piłkarzem z Realu, nie? Swoją drogą niezłe z niego ciacho! Ale chyba gustuje w paniach, nie?

- Bardziej niż ci się wydaje – powiedziała Stella, nabierając na widelec odrobinę makaronu. Spojrzeliśmy z Victorem na siebie. Miała coś konkretnego na myśli?

- Tak, woli kobiety – odpowiedziałam. – Miał dziewczynę, która zmarła na raka. Czytałam, że przeniósł się tutaj z powodów czysto sportowych, ale niektórzy uważają, że kryje się za tym coś innego.

- To sportowiec – prychnęła Stella. – Co ma się kryć za transferem? Dajcie spokój i skończcie z tymi swoimi chorymi tezami. Zachowujecie się jak te wszystkie dziennikarskie hieny, które tylko szukają sensacji i wciskają nos tam gdzie nie trzeba.

- Wyluzuj, ślicznotko – rzekł Victor, teatralnie gestykulując i przypominając nadmiernie pewną siebie Murzynkę z amerykańskich filmów. – Powiedz lepiej, co u ciebie.

- Nie udawajcie, że was to interesuje – rzekła, odstawiając talerz do zlewu. Zauważyłam, że bardzo niewiele zjadła. To do niej nie podobne, bo zazwyczaj jadła bardzo dużo. Może coś ją trapiło? – Położę się, nie przeszkadzajcie mi – dodała i zniknęła w swoim pokoju.

Spojrzałam znacząco na Victora i wzruszyłam ramionami. On zrobił tak samo, ale w przeciwieństwie do mnie od razu zapomniał o całej sytuacji. Rozpoczął swój długi monolog na temat fryzur, stylizacji, modnych dodatków. Udawałam, że go słucham, przytakując co jakiś czas i kręcąc głową ze zrozumieniem, ale tak naprawdę wciąż w myślach siedziała mi Stella. Wyglądała i zachowywała się dzisiaj inaczej i nie wiedziałam, czym to zostało spowodowane.

Jeszcze tego samego dnia postanowiłam zapytać ją o to.

Delikatnie zapukałam w jej drzwi, a kiedy usłyszałam ciche „proszę”, weszłam do środka. Stella siedziała przy biurku i nerwowo stukała w klawiaturę. Kątem oka zauważyłam, że zamyka kolejne strony przeglądarki, ewidentnie chcąc coś przede mną ukryć.

- Przeszkadzam ci? – zapytałam, robiąc dwa kroki w jej stronę.

- Nie, wejdź. Co się dzieje?

- Nic, chciałam tylko porozmawiać – rzekłam, przysiadając na jej łóżku. – Dzisiaj przy obiedzie zachowywałaś się bardzo dziwnie. Od tamtej pory nie mogę przestać o tobie myśleć. Czy dzieje się coś złego?

- Co? Skąd ci to przyszło do głowy – zaśmiała się. Odpychając się nogami, podjechała razem z krzesłem tuż przede mnie. – Bolała mnie głowa, przeżyłam dzisiaj wiele emocji. – Spojrzałam na nią pytająco. Na twarzy Stelli pojawił się szeroki, radosny uśmiech, idealnie odsłaniający jej śnieżnobiałe zęby. Chwyciła mnie za dłonie i podnieconym, piskliwym głosem powiedziała: – Spotkałam się dzisiaj z Rafaelem. Nie uwierzysz, co ten wariat zrobił! Poprosił mnie o rękę!

- Żartujesz?! – krzyknęłam podekscytowana.

- Ja też myślałam, że to żart, ale nie! Mówił śmiertelnie poważnie. Używał takich pięknych słów, wyznawał mi miłość, obiecywał gwiazdkę z nieba! Jest taki kochany…

- Zgodziłaś się?

- Oczywiście! – pisnęła, wyciągając w moją stronę dłoń. Na jej serdecznym palcu połyskiwał śliczny, srebrny pierścionek z niebieskim oczkiem! – Miałam wątpliwości, bo przecież spotykamy się dopiero od roku… To krótko jak na tak poważny krok, ale jaki inny facet chciałby się tak szybko ubezwłasnowolnić, nie? – zaśmiała się. – Oj, Oliwko, jestem szczęśliwa. Czuję, że mogę spać spokojnie, bo wszystko będzie dobrze.

- I co teraz planujecie? Kiedy ślub?

- W zasadzie to nam się nie śpieszy, ale może postawimy na przyszłe lato. Rok to chyba wystarczający czas. Już to sobie wyobrażam! Duży, zielony ogród, okrągłe stoły zastawione białymi obrusami i kryształową zastawą, ja i Rafael wirujący na parkiecie w takt romantycznego walca! Zawsze marzyłam o takim ślubie.

- Rafael jest nadziany, więc pewnie spełni każdą twoją zachciankę. Zazdroszczę ci… Adamowi nie śpieszy się do żeniaczki.

- Jesteście jeszcze młodzi, po co wam ślub.

- Miałam na myśli, że on w ogóle się nie stara. Przestał być romantyczny i czuły. Chyba popadamy w rutynę, a ja odnoszę wrażenie, że jestem dla niego zwykłym przyzwyczajeniem niż najważniejszą osobą w życiu. A poza tym jesteśmy już razem wystarczająco długo, aby się pobrać.

- Daj mu czas. Jemu na pewno jest ciężko, bo mimo wszystko wciąż to koledzy są dla niego wyrocznią. Ciężko mu zrezygnować z wieczornych wyjść na piwo, na bilard, z gry Playstation. To jeszcze dzieciak, który dorasta – powiedziała, wstając i odsuwając krzesło na swoje miejsce. – My, kobiety, dojrzewamy szybciej i potem musimy znosić szczeniackie zachowanie swoich facetów. Taka już nasza dola. Chcesz coś do picia? – zapytała, otwierając drzwi. Pokiwałam twierdząco głową.

W słowach Stelli było trochę prawdy. Byliśmy młodzi, ale wiele już razem przeżyliśmy. Męczyła mnie jego niedojrzałość. W dodatku był o rok ode mnie młodszy, co dodatkowo komplikowało moją sytuację. Nie pozostało mi nic jak zaakceptować wszystkie wady swojego partnera i mieć nadzieję, że niebawem wszystko się zmieni. Aczkolwiek mógłby być troszkę bardziej czuły i traktować mnie jak kobietę, swoją dziewczynę, a nie kumpelę.

Brunetka wróciła do pokoju i podała mi szklankę z wodą. Siadając obok mnie powiedziała:

- Wiesz co wymyśliłam? Może wybierzemy się z Victorem na jakąś kolację? Uczcimy moje zaręczony i spędzimy razem miło czas. Dawno nie wychodziliśmy we własnym gronie. Co myślisz?

- Myślę, że to świetny pomysł – odparłam z uśmiechem.

- Ja też! – Usłyszałyśmy z salonu. Po chwili w drzwiach pojawił się nasz współlokator, który opierając się o framugę dodał: – Ja i dwie ślicznotki na kolacji. Victor lubić takie akcje!

- Victor spadać i nie podsłuchiwać! – zaśmiałyśmy się i rzuciłyśmy poduszkami w Hiszpana. Przeklął pod nosem, użalając się nad swoją zniszczoną fryzurą. Posłał nam srogie spojrzenie i odszedł, a my w dalszym ciągu zanosiłyśmy się radosnym śmiechem.

- Zarezerwuję stolik na jutro. Może być? – zapytała Stella.

- Pewnie. Nie mam żadnych planów.

- O siódmej? – Pokiwałam twierdząco głową. – Victor! Czy… - krzyknęła, lecz nie dane jej było dokończyć pytania, gdyż z salonu dobiegł głos chłopaka.

- Nie wyrobię się, bo mam klientkę. O ósmej może być.

- Dalej podsłuchuje – skwitowała go Stella, kręcąc głową z dezaprobatą.